Ένας κόσμος θολωμένος, εξαπατημένος, βιασμένος, τρομαγμένος, χωρίς μέλλον, απαίδευτος (χωρίς ουσιαστική παιδεία και πληροφόρηση), εύκολα βουλιάζει στη συναισθηματική του πανούκλα και θυσιάζει την ψυχή και την ανθρωπιά του στον αμφίβολο βωμό της βιολογικής και «εθνικής» του επιβίωσης. Δεν καταλαβαίνει ότι έτσι σκάβει τον λάκκο του. Λυπάμαι.
Γιάννης Αγγελάκας
Η εκδήλωση διοργανώθηκε και φέτος από τον Δήμο Κορυδαλλού και το τμήμα Παιδείας σε συνεργασία με την Ένωση των Συλλόγων Γονέων και βραβεύθηκαν 401 νέοι φοιτητές και φοιτήτριες. Ιδιαίτερη στιγμή της φετινής εκδήλωσης ήταν η βράβευση τεσσάρων, πλέον, φοιτητών, οι οποίοι είναι κρατούμενοι στο Κατάστημα Κράτησης Κορυδαλλού.
Το Δ.Σ. της Πανελλήνιας Ένωσης Φιλολόγων έχει την χαρά και
την τιμή να καλέσει τα μέλη και τους φίλους της Ένωσής μας
στην Αίθουσα Εκδηλώσεων «Λόγου» της Στοάς του Βιβλίου, την Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2020 και ώρα 6μ.μ. για την πραγματοποίηση εκδήλωσης στο πλαίσιο της Εορτής των Τριών Ιεραρχών.
Ο Γιάννης Γαΐτης (Αθήνα, 4 / 3 / 1923 – 22 /7 / 1984) ήταν Έλληνας ζωγράφος, χαράκτης και γλύπτης. Είναι γνωστός για τα «Ανθρωπάκια» του, μορφές που δεν έχουν ατομικά χαρακτηριστικά και έχουν πανομοιότυπο ντύσιμο με ριγέ κοστούμι και καπέλο, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μαζοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου.
Ο πατέρας του ήταν Τήνιος και η μητέρα του Πελοποννήσια. Σπούδασε αρχικά στην ΑΣΚΤ και έπειτα στο Παρίσι. Ανάμεσα στους δασκάλους του ήταν και ο Κωνσταντίνος Παρθένης. Το 1949 συμμετείχε μαζί με άλλους καλλιτέχνες όπως ο Αλέκος Κοντόπουλος στην ίδρυση της καλλιτεχνικής ομάδας των λεγόμενων «Ακραίων», της οποίας τα μέλη ξεχώρισαν για την ενασχόλησή τους με μορφές αφηρημένης τέχνης.Το 1954 μετέβη στο Παρίσι με σκοπό να ολοκληρώσει τις σπουδές του φοιτώντας στη Σχολή Καλών Τεχνών και στην Ακαδημία Grande Chaumiere. Παράλληλα οργάνωσε εκθέσεις στην Αθήνα και στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του, Γαβριέλα Σίμοση, και έλαβε μέρος σε αρκετές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το 1967 παρουσίασε για πρώτη φορά τα «Ανθρωπάκια», το χαρακτηριστικό γνώρισμα του έργου του, με το οποίο απασχολήθηκε και τις επόμενες δεκαετίες, κάνοντάς το ένα είδος και μέσο ειρωνείας και κοινωνικής κριτικής.Σταδιακά, από το 1975 οι σχηματοποιημένες μορφές πολλαπλασιάστηκαν και ενοποιήθηκαν με αποτέλεσμα τη δημιουργία ανθρώπινων τοπίων. Απεβίωσε τον Ιούλιο του 1984, λίγες ημέρες μετά τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης του έργου του στην Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών.
Οι αυλοκόλακες -κοινώς γλείφτες – είναι άτομα των οποίων η συμπεριφορά και τα λόγια είναι υπερβολικά φιλοφρονητικά και χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Έχουν συνήθως ιδιοτελείς σκοπούς, μεγάλη γλώσσα και πολύ σάλιο.
“Τα χαρακτηριστικά τους”
Οι αυλοκόλακες, οι γλοιώδεις αυτοί τύποι που όλοι έτυχε να συναντήσουμε κάπου κάποτε, οι ψευδορήτορες του τίποτα, επαινούν υπέρμετρα κάποιον «ανώτερό» τους προκειμένου να αποκτήσουν και να διατηρήσουν την εύνοιά του. Προσδίδουν επιλεκτικά τιμή και αξία σε αρετές και ιδιότητες ανύπαρκτες ενώ αποσιωπούν αδυναμίες κι ελαττώματα υπαρκτά. Είναι υποκριτές και υποτακτικοί. Δουλόφρονες, ικανοί να κάνουν τα πάντα προκειμένου να αποκτήσουν την εύνοια αυτού που κολακεύουν πετυχαίνοντας έτσι τις προσωπικές τους φιλοδοξίες.
Οι αυλοκόλακες βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. Παρόλα αυτά συνεχίζουν σαν βδέλλες να επιβιώνουν σε μια κοινωνία όπου η ματαιοδοξία, η δουλικότητα και η υποκρισία κυριαρχεί.
Είναι βέβαια κι εκείνοι που αρέσκονται στις κολακείες και καμαρώνουν… Εκείνοι όμως αποτελούν άλλο είδος…. άλλο παραμύθι…
Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!